بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم

... قبل از آنکه وارد بحث بشویم، این مسئله‌ی حقیقتاً فاجعه‌آمیز میانمار را انسان نمیداند چه‌جوری توجیه بکند؛ حقیقتاً یک حادثه‌ی کم‌نظیر است؛ جلوی چشم کشورهای اسلامی، دولتهای اسلامی، جلوی چشم یک و نیم میلیارد مسلمان، جلوی چشم مجامع جهانیِ مدّعی و دولتهای ریاکار دروغگوی مدّعی حقوق بشر، یک دولت بی‌رحمی که در رأسش هم یک زنی است که جایزه‌ی [صلح] نوبل گرفته است این زن بی‌رحم، یک جمعِ مردم بی‌پناه را میکشند، آتش میزنند، خانه‌هایشان را ویران میکنند، بیرونشان میکنند. حقیقتاً حادثه‌ی عجیبی است و هیچ عکس‌العملِ به معنای واقعی کلمه هم مشاهده نمیشود. بله، محکوم میکنند، [امّا] محکوم کردن چه فایده‌ای دارد؟ اعلامیه منتشر میکنند، چه اثری دارد؟ عمل باید بکنند.

 اوّلاً به جای اینکه حقیقت آن مسئله را تبیین کنند برای مردم، مسئله را مسئله‌ی بین بودایی و مسلمان قرار میدهند؛ بله، حالا ممکن است یک چند نفر متعصّب مذهبی هم در این قضیّه تأثیر دارند لکن یک دولت دارد این کار را میکند؛ مسئله سیاسی است. در رأس آن دولت هم یک زنی است که جایزه‌ی [صلح] نوبل گرفته. فاتحه‌ی جایزه‌ی [صلح] نوبل و نوبل را اینها خواندند با این کار. [دادنِ] جایزه‌ی صلح نوبل به یک انسانِ به این بی‌رحمی! زن و این‌همه بی‌رحم! انسان واقعاً حیرت میکند از این وضعی که بشریّت در دنیا به آن دچار است.

راه چاره این است که دولتهای مسلمان عملاً وارد بشوند؛ نمیگوییم لشکرکشی کنند به آنجا امّا فشار سیاسی بیاورند، فشار اقتصادی بیاورند، ده‌ها کشور مسلمان و دولت مسلمان هستند که ممکن است بعضی از اینها ارتباطات تجاری داشته باشند، ارتباطات اقتصادی داشته باشند؛ آنها از آن طریق فشار بیاورند به آن دولت، تذکّر بدهند، تکرار بکنند، در مجامع جهانی علیه آنها فریاد بکشند؛ این کارها را باید بکنند. وَالّا اینکه حالا ما بنشینیم یک گوشه‌ای محکوم کنیم، چه فایده‌ای دارد این محکوم کردن؟ دبیرکلّ سازمان ملل محکوم کرده است؛ خیلی زحمت کشیده! باید یک اثر عملی داشته باشد. آنجایی که سیاستهایشان اقتضا میکند، گاهی اوقات به‌خاطر زیر فشار قرار گرفتن یک مجرم در یک کشوری، زمین را به آسمان میرسانند، فریاد میکنند، داد میزنند، [چون] یک مجرمی در یک جایی مجازات شده! [امّا] اینجا چند هزار نفر کشته شده‌اند -که آمارشان درست مشخّص نیست؛ یعنی اجازه نمیدهند که آمار شناخته بشود- چند ده هزار نفر آواره شده‌اند و متأسّفانه به‌هیچ‌وجه عکس‌العملی مشاهده نمیشود. این خیلی حادثه‌ی بزرگی است؛ بله، ملّتها عصبانی‌اند، ناراحتند، در کشورهای مسلمان راه‌پیمایی و تظاهرات انجام میگیرد لکن دولتها باید اقدام کنند؛ دولتها باید اقدام کنند. باید از دولتها خواسته بشود که این کار را انجام بدهند؛ [اعضای سازمان] کنفرانس اسلامی بخصوص برای همین قضیّه جلسه بگذارند، دُور هم جمع بشوند؛ بحث کنند ببینند چه اقدامی میشود کرد برای این مسلمانها.

 متأسّفانه دنیا، دنیای ظلم است؛ جمهوری اسلامی این افتخار را برای خودش باید حفظ کند که علناً و صریحاً علیه ظلم حرف بزند؛ چه این ظلم در مناطق اشغال‌‌‌شده‌ی به‌وسیله‌ی صهیونیست‌ها باشد، چه در کشور یمن و بمباران مردم یمن باشد، چه در بحرین باشد، چه در میانمار و چه در هر نقطه‌ی دیگری؛ باید نسبت به اینها جمهوری اسلامی موضع شجاعانه و صریح خودش را اتّخاذ کند. .

لطفا از پایگاه خبری صبح وزوان دیدن فرمایید

www.sobhevazvan.com

به لطف ایزد منان مراسم عبادی سیاسی نماز جمعه این هفته به امامت حضرت حجت الاسلام و المسلمین حاج یدالله زمانی و با حضور حضرات حجج السلام و المسلمین زین الدینی و عادل برگزار شد.

اقامه نماز عصر به امامت حضرت حجت الاسلام و المسلمین عادل بود.

نماز جمعه این هفته با مولودی خوانی آقای محسن نقیان ، مسابقه کتابخوانی ، پذیرایی، مسابقه پیامکی خطبه غدیر و نمایشگاه محصولات فرهنگی همراه بود.

مکبر : آقای محسن نقیان

امور فرهنگی : جواد عبدی

به اطلاع همشهریان محترم می رساند مراسم عبادی سیاسی نماز جمعه این هفته توسط حضرت حجت الاسلام و المسلمین حاج یدالله زمانی در محل مسجد جامع شهر وزوان برگزار می گردد

ماههایی که معمولا مدیران سعی می کنند تا خود را با مجموعه جدید وفق دهند، مدیریت زیرمجموعه ها را تعیین و 6 ماه نخست، ماههای شناخت، ارزیابی و آمادگی برای ادامه مسیر است.  اما در همین رویه معمول، تفاوت های بسیاری در مدیریتی به نام مدیریت جهادی و مدیریت فشل، وابسته به الگوهای غربی و تمرکزگراست. 

 روزهای آغازین مدیریت قالیباف، روزهایی بود که شهروندان شاهد تجربیات جدیدی بودند. تجربه ای به نام نصب روزشمار پایان پروژه ها و افتتاح در ماههای نخست شهردار جدید!

 با نگاهی به سابقه پروژه ها و طرح های شهرداری تهران و همچنین اظهارات مدیران شهری که تجربه خود را از همکاری با قالیباف در روزهای نخست بیان کرده اند، می توان از جدیت قالیباف برای شروع کار جدی و عملیاتی کردن پروژه ها برای رفاه شهروندان پرده برداشت. 

 برای مثال تونل  رسالت، تونلی که از کرباسچی تا احمدی نژاد در آرزوی افتتاح آن به سر می بردند و تنها 20 درصد کار را جلو برده بودند، در 9 ماه نخست فعالیت قالیباف بر اساس طرح زمانبندی شده دقیق افتتاح شد. نمونه دیگر برج میلادی بود که 40 درصد کار را مدیران قبلی در یک دهه پیش بردند و قالیباف در عرض 30 ماه به بهره برداری رساند. از این دست خدمات بسیار زیاد است که درکنار طرح ها و ابرپروژه هایی قرار میگیرند که با نام مدیریت جهادی گره خورده اند. 

 در چنین موقعیتی، اصلاح طلبان با ادعای بسیار و با سیاه نمایی از خدمات قالیباف، پا در ساختمان بهشت گذاشته اند، در چند هفته اخیر کار روزمره نجفی و مدیرانش تنها به سرکشی از پروژه های قبلی خلاصه شده، و به نظر میرسد هیچ طرح جدی و جدیدی برای پیشرفت شهر ندارند. هرچند آنها در ادعا سازی خبره هستند اما در عمل تهی! هرچند در چنین اوضاعی اگر مدیریت جدید به تکمیل پروژه های باقی مانده هم همت بگمارند می توانند برای خود کارنامه عملکردی به پا کنند. برای مثال تونل آرش و اسفندیار که بیش از 80 درصد کار آن به انجام رسیده یا خط 6 مترو که کارهای زیرساختی آن به پایان رسیده و تنها در انتظار واگن و راه افتادن پله های برقی است، در عرض چند ماه می توانند به بهره برداری برسند و افتخار افتتاح به مدیران جدید برسد! 

 ولی می توان به راحتی اذعان کرد، دغدغه قالیباف از روز نخست ورود به بهشت نه حاشیه سازی و سیاسی کاری بلکه خدمت صادقانه جهادی بود که ثمره اش #تهران_جدید شده اما دغدغه مدیران جدید سیاه نمایی و بازی های سیاسی است که نتیجه آن بدون شک توسعه تهران نخواهد بود!